Der Bauer und sein Bua
(a Zwispråch)
Da Bua
Våda sågts ma nur, wårum da Herr Vawålta g'streng
Herr hoaßt? dös geht ma nör in Kopf.
Dår Åldi
No, waß'd dös böd? er hoaßt hålt g'streng Herr, erstn's
wal a'r g'streng Herr haßt.
Da Bua
A so! —
Da'r Åldi
Und nach'r zweitens, wal a mit uns Bauern so gstreng
is, und glei'n Deana schickt, wånn ma nöd zåh'ln.
Da Bua
A so! —
Da'r Åldi
Und nåch'r Drittens, wal a so streng d'rein geht, wånn
Zehad g'macht wird. Zum Exempl: wånnst ehend'r Weinb'r
ausschneidt's'd, ewen a's dalaubt, gift'r si a Wal, z'legt di a
Weng, und låßt di einspirrn wånnat d'Stråf nöd zåhlst,
dösweg'n hoaßt'r g'streng Herr.
Da Bua
A so! — Åba wårum haßt denn d'Frau Vawålt'rin g'streng Frau?
Da'r Ådi
Dös vastehst du nöd dumma Bua, si is halt dö g'streng
Frau, weils Eam, in Vawålta nämli, streng hålt; sie is
d'Herrschåft z'Haus, und da Vawålt'r muaß pariern, sunst
griagt'r a seini Detsch'n wånn 'r öppa tad, wås ihr nöd recht is.
Da Bua
A so! — Åba då is jå nåch'r d'Muada a a g'streng Frau,
wals in Vådan öfta dätsch'nd
Da'r Ådi
Du Deuxelbua! i wia da glei an Herrn zag'n;
(beutelt eam in Schopf).
Da Bua
Hört da Våda auf! i begreifs schon, mir scheint da Våda
will a a g'streng Herr wer'n, weil da Våda so grob is?
I wollt i hätt in Vådan nöd g'frågt, so hätt i doh nix
dafåhrn, (greift sein Kopf ån). da Våda måchts akrat so,
wia da Schullehrer, der håt a glaubt mir lernen nix,
wånn 'r uns nöd in Schopf beutlt, da Våda is ab'r noh ärg'r,
da Våda beutlt am wånn ma wås kånn.
Da'r Ådi (für si selba)
Dås håt ma davon, wånn ma an dumma Kerl a g'scheidi
Åntwort gibt, und eam wås lernt, nix soll ma so an Esl
såg'n, sunst will—r glei g'scheida sein åls unserans.
s' Aufstecherl
D'Jungfer Ånamirl
Steht bein Gårt'ntürl
Los'd wia d' Grilln tuan singa
Hinter'n Haus;
Sie håt in ihr'n Fürta
Für ihr'n Buam an Kirta
Den muaß's ihm heund bringa
Sunst war's aus.
Und dås g'spånnt dö Nani
Von dö Blauscherl'n oani
Sagt's 'n Ålt'n g'schwindi,
Der nöd fal,
Schleicht si wia — r — a Mäusl
Gånz still hint'r 's Häusl
Richt't si d'Fäust gånz bündi
Wårt't a Wal.
Glei drauf kumt da Hansl,
Will då hålt'n sein G'stanzl
Siacht 'n Ålt'n rücklisch
Kennt'n nöd,
Wird a glei springgifti
Denkt si "wårt i triff di,
Daß'd in's Gay mir gehn willst,
Is koan Röd."
Måcht går koani Quint'n
Påckt'n ån von hint'n
Und drischak'n sauwa
Ohne Gnåd
Bis da — r — åldi Datl
"Wårts ös Deuxelsg'schnattl
Håb i eng dawischt hiazt,
G'schrian håt.
Da Hansl gånz dakema
Fångt glei ån zun renna
B'sinnt si går nöd langa
Und fährt å.
Und dö Ånamirl
Lauft glei 'nein durch's Türl
Tuat in's Eck si zwenga
Zwischen 's Stroh.
Da — r Ålde kånn's nöd find'n
Suacht von vorn und hint'n,
Schaut si um an Steck'n
In da — r Eil,
Nimmt si tüchti zåmma
Schleicht si 'nein in d'Kåmma
Glaubt er muaß's entdecken
Suacht a wal.
Åwa wia dakimmt a
Hiatzt, und wås vanimmt a; —
Wia — r — a hinkummt zu da
Ofabånk;
Siacht er d'Nani sitz'n
Dö vor Ångst tuat schwitz'n
Mit an Granadiera
Klåftalång.
Der dasiacht 'n Åld'n,
Und a Ångst befållt'n,
Schaut nur daß a gschwindi
Aussi kummt.
D'Nani, gånz daschrockn,
Bleibt in Winkl hockn,
Und tuat går so sündli,
Weil a brummt.
No, ma kånn si denk'n,
D'Nani kriagt wås z'schenk'n;
Will ihr wohl nöd schmeck'n
Wia's es g'spürt;
Denn es wird ihr 's Bugerl,
Rund åls wia — r — a Kugerl,
Mit'n Felbersteckn
Å 'leniert.
Und in ihre Schmerz'n
Geht's ihr so zun Herz'n
Daß's dö Ånamirl
Håt varåt'n,
Schreit: i wer 'n Vådern
Gwiß mein Leb'n nix schnådern
Wårns ållmål so ausgeht
Kånn i's g'råt'n.
s' Purträ von mein erst'n Wei
Wånn i a Gåll håb mit mein Wei,
Wia's hålt schon månchmål geht,
So denk i mir: "Wånn i beilei
Nur nimma g'heirat hätt."
I hätt's wohl wiss'n kina schon
Wia d'Weiber san 's is wåhr
Und do kriagt mi a zweiti drån
Von dera Gelsenschåår.
Mei erste wår a saubers Kind
Wår guad wånn's g'schlåf'n håt,
Nur s'Maul, dås is ihr g'loff'n, g'schwind
Åls wia — r — a Schleifaråd. — — —
Es wår ån Advokat'n, drob'n
In Himmel, g'wiß a Not;
Drum håt, sein kohlschwårz's Würf'l g'schob'n
Auf sie, da grimmi Tod.
Wånn —r ihr Mal nur troffa hätt
So war i z'fried'n g'wöst,
So åwa hat a, wia's schon geht,
Dö Årme gånz d'alöst.
Drum schau i oft no 's Bildnus ån,
Und denk ma: 's is ma lad,
Daß i's nöd lebad håm mehr kånn
Denn hiatzt war's går so stad.
Sie is no wia's åls Madel wår,
Håt so a freundlichs G'sicht,
Nur wia i's g'heurat håb wår's går,
Dås wår a wildi G'schicht.
Då håb i's g'hört wia's red'n kånn
Då håt's erst s'Mal aufg'måcht,
D håt's mi als an guat'n Månn
Um mein Kuraschi bråcht.
Dö Madln san wie d'Bild'r g'råd,
So freundli und so still,
So lång ma's no nöd g'heurat håt
San's gråd so wia ma's will,
Håm's amål "Jå" g'sågt bein Åltår,
Håm's uns in earnri Fahn,
So i's mit'n "Jå" auf nimmer går
Då sågn's zu Åll'n: "nan."
Mei zweiti dö is freili schiach
Betracht i's umadum,
I åwa håb no g'håbt koan Kriach
Mit ihr, — denn sie ist stumm.
Da Kuppelpölz
"Nåchba!" sågt da Hånns zun Lenzl,
D'Waberl hätt i går so gern,
Kuntst' ma leicht a Wörtl röd'n
Daß mir zwoa a Paarl wer'n!
"Willst gråd nöd umsunst valånga,
Kriag'st an Pölz von mir, an neu'n,
Gib da Müah, ich hålt's Vasprech'n
S'wird di g'wiß dein Pölz nöd reu'n!"
Und da Lenzl geht zun Deandl,
Und forscht nåch, ob's'n a mächt,
Müah geb'n muaß a si natürli,
Denn da Pölz, der war earm recht.
s'Dearndl åwa is vawundat,
Daß da Hånns nöd selwa kimmt,
Daß a si zun Post'n tråg'n
Går an åndern a no nimmt.
Möchts von earm gern selwa wiss'n
Von earm selwa möcht sie's hör'n,
Denn da Hånns, der g'fållt ihr g'wålti,
Lång schon håt's'n hoamli gern.
Dårum sågt's zun Lenzl weida:
"Grüaß'n Hånns von mir recht schön,
Wånn a si Gurasch håt gnumma,
Soll a selwa üwra geh'n."
Då kånn går koan åndra röd'n
Der, den's ångeht wia i moan,
Der wird's wohl åm best'n kina,
Den vasteh i nur alloan.
Und da Lenzl sågt zun Hansl
"I geh nimma hin zu ihr,
Muaß da såg'n du håst as eh schon,
Wånn i a in Pölz valier!" — —
Drauf is Hozad a båld g'wes'n,
Und da Lenzl wår dabei,
Håt sie denkt: "i kuppel nimma
s'Kuppeln måcht nur Keierei;
Wan sie zwoa so selwa find'n,
Is zum Best'n, dås is g'wiß,
Und a dritta därf nix red'n
Weil —r üwaflüssi is." —
Und wia's håm då G'sundheit trunka
Ruaft —r aus: "Wann's eng nur wöllt's,
Dås is ma da ållaliabsti,
Und da ållawärmsti Pölz!"
s' Vurzoach'n
Schon måtter wår, von Himmel s'Blau,
Und stad wår's a schon in da —r Au,
Nur a påår Grill'n no gånz alloan
Håm låß'n d'Stimm aschåll'n åm Roan.
Då lauft a frischa Bauanbua
Da Hoamat seina Liabst'n zua,
Er hat's åcht Tåg schon, går nöd g'seg'n,
Drum is earm går so hårt schon g'scheg'n.
Für dö Valiabt'n is dö Zeit
Schon so, als wia—r— a Ewigkeit;
Drum lauft a so, weil's Herz earm brennt
Für's Dearndl, dås a sein gern nennt. —
In Deandl, no dås waß ma eh,
Ihr tuat wohl g'wiß a s'Herzl weh,
Nur wånn's sicht, so is ihr guat,
Und weh tuat's wieda, geht a furt. — —
Schon von Weit'n siacht a d'Hütt'n
Und von Fensta kloan, wo mitt'n
Imma frische Rosen blüah'n,
Siacht a wink'n schon sein Dirn.
A guats Zeichen wår'n dö Bluma,
Daß —r unscheniert kånn kuma,
Denn ihr Våda håt's nöd woll'n
Daß sie, dö zwoa gern håm soll'n —
Deßweg'n håt oft s'Dearndl g'woant
Wal's a Trennung mögli moant;
Aba tröstad redt da Bua,
Ihr durch Bussl'n imma zua:
Sei nur gscheit und trau auf God,
Der dalöst uns aus da Nod!
Und schwörn so si anånd
Treu z'sein bis ins bessri Lånd. — —
Drauf steckt's a Ros'n earm ån Huad
Er busselts no, und geht drauf fuart,
Und in Gedånk'n, wia —r— a geht
Siacht a, daß a bein Freidhof steht.
Und übern Bugel laufts earm kålt
Es beutelt'n, sein Rosen fållt
In's Gras earm åbi von sein Huad,
Er åba hebts glei auf, geht fuart;
Drauf kummt a z'Haus, es wird schon Tåg,
Då geht a seina Årbad nåch,
Es is earm går so trauri z'Muad,
Und is earm hålt so recht nöd guat. —
Und so vageht a Woch'n schier
Då geht a wieda hin zu ihr,
Bei ihr dá wird earm leicht'r wer'n
Denn sie, dås woaß a, håt'n gern.
Und wia —r— a hinkummt zu ihr'n Haus
Bein Fensta schaut koan Dearndl 'raus,
In Glås san koani Ros'n drin
An earnra Stell a Rosmarin!
Wia d'Gredl mit'n Hansl wartld
Hansl
Grüaß di God Gredl!
Gredl
Grüaß di God a!
Hansl
Hiatzt war'n ma hålt wida beisamm ålli zwoa,
War längst schon gern kema, wånns mögli war gwe'n
I hån mit dir viel untaschiedlig's no z'röd'n,
Woaß'd z'wög'n dö Soldåt'n dö einquartiert san
Sid'r a påår Tåg'n; und då is wia —r— i moan, —
Du wirst mi vastehn wås i moan, — woaß'd as eh. —
Dås kånn i nöd kifeln! dås bringt mi in d'Höh.
Gredl
Wås'd moanst kånn i kena, wås'd willst woaß i nöd,
Scheniert's di går öppa, wånn i mit oan röd?
Und hoaßt a mi sauwa und schmeicheld ma går
So denk i ma—r imma: Bist do nur mein Nåår.
Dös soll da jå recht sein, wånn Åndri mi lob'n
Aus mein Herzl, håt di do koana no g'hob'n.
Hansl
No hörst, deini Grundsätz, dö gf'åll'n ma schon a,
Du warst hålt so pfiffi, und nahmas'd da zwoa,
G'fållt da sein Schnauzbårt so, wånn a si'n wixt
Oda sein Sawl? schau daß'd di nöd stichst!
Kunnt a an Sawl håm, wånn i nur möcht,
Håb öfta oan g'håbt schon, und wår do nöd recht.
Gredl
Du, i måch koani G'spaß, i måch a'n Ernst,
Glaubst denn dås gift mi nöd, wånst mi so heanzt?
Soll i da—r a wås sågn wås i schon woaß?
Is's mit da Miazl d'rent öppa a G'spoaß?
Z'nagst wias'd bist drent'n g'wöß's, wås is då g'schegn?
Håst as g'håbt um an Håls! — i håb di g'seg'n!
Hansl
I hätt dö Mirzl g'håls'd? dås is nöd wåhr,
Bin schon nöd d'rent'n gwößt sid'r an Jåhr,
Und dås wås amål wår, geht di nix ån
Waß'd as? då röd'n ma—r— a nimma davon.
D'Mirzl' is sauwa g'wöß'd, dös is wohl wåhr,
Åba bein Reida is do no mehr G'fåhr.
Gredl
Låß mi mit'n Reita gehn, der is ma z'ålt
Müaßt a viel schöna sein bis a ma g'fållt,
Wußt ma schon ånd'ri Buam, mehr no als z'viel.
Geht ma do koana zua, weil i nöd will;
I håb ma oan ausg'suacht, den will i b'hålt'N;
Will a koan åndern åls den allan, g'fålln.
Hansl
Den möcht i kena, der kemad ma z'recht
Wånn i'n dawisch amål, gehts earm g'wiß schlecht
Schauts so an Leanl ån, geht am in's Gei,
Na våleicht fåhr i mit earm um a Heu,
Oder i leg earm aum Bugl wås ån,
Daß a di amål a heurat'n kånn.
Gredl
Bist'd denn no imma so dålkad wia—r eh,
Daß i an åndern moan, is koan Idee;
Di måg i nur alloan, di håb i gern,
Muaß'd weg'n an bissl G'spoaß nöd gifti wer'n.
Geh gib ma—r a Bußl, a fest's, wås recht schmåtzt
Von dir is's ma liawa weil's nöd aso kråtzt. — —
Hansl
Wås will i denn måch'n, muaß's g'wöhn vur da Zeit,
Mir Månsbilda san hålt so folgsami Leut.
Schau, tuast ma nur oamål a Bußerl åntråg'n,
So kånn i hålt niamåls nöd, na dazua såg'n. —
Nur oans muaß i bid'n, in Reida låß gehn,
Sunst kunnt ma uns do amål z'grein ålli zween.
Wias 's Herz wåchs'd
I håb åls Bua mein Våda'n schon valurn,
Und bi, mit fünf Jåhr'n schon a Waserl wur'n,
Håb, weil i åls a Kind nöd g'scheit gnua wår,
Dös Ding nöd einseg'n kina mit dö Jåhr,
Håb, wal dö Åndan g'woant håm, mitg'woant a,
Sunst åba wår mein Herz von Schmerz'n laar.
Dös Ding, dås is hålt gå nöd lång so blieb'n,
Wia i amål wår in da Schul eing'schrieb'n,
Då håts schon Schmerz'n geb'n und Träna g'nua
Und månchmal går no Båtz'n a dazua;
Oft wår ma d'Hånd so hoaß, da Kopf so schwar
Då wår mein Herz von Schmerz'n nimma laar.
Mit'n Mensch'n wåchs'd a s'Herz, so wia —r i hör,
Wird imma weida, und fåßt imma mehr,
Und wal mein Herz in mir schon weida wår,
So san a d'Scmerz'n g'wåchs'n mit dö Jåhr,
Dö Freud'n wårn bei mir nur weng und rar
Hätt öfta mög'n es war wia eh so laar.
Ers wia i größa wår, und wår valiabt,
Då håt mi glei dås Kloansti groß betrüabt,
Då håb i öfta g'flehnt, i muaß's nur såg'n,
Håb richti glaubt i kånns går nöd datråg'n.
A Deandl drin in Herz, dös is går schwar,
Låßt am, wånns sauwa is, koan Winkl laar.
Mein Deandl wår a sauwa's Kind s'is wåhr,
D'rum wår i a, z'weg'n ihr, a reina Nåår
Håb ållwal bitt und bet, daß's wåhr sollt sein,
Daß's i's do amål nenna kunnt dö Mein,
Nur daß i amål a so glückli war,
Und kunt's mei Weiberl nenna, dös war rar.
Hiatzt håb i's endli griagt zun Weib, Gelts God!
Und iß mit ihr vagnüagt mein Stückl Brod,
Und muaß i, imrigsmål mi tüchti plåg'n,
So hilft ma s'Weiberl gern oan Hälfti tråg'n,
Da liawi Herrgod håt's hålt guad eing'richt
Er låßt am helf'n, daß am z'hårt nöd g'schiacht.
Hiatzt möcht i um koan Welt koan Kind mehr sein,
Denn wås i hiatzt åll's håb, gang nimma 'nein,
Mein Weib, mein Kind, und wås ma teuer is,
Wånn i a Kind war, moan i, z'sprang's ma g'wiß.
So åba håt dö gånzi Welt d'rin Plåtz;
Und z'Högst auf Åll'n, sitzt d'rin mein Weib, mein Schåtz.
Wia's an Strohwittiba geht
Meina Seel, i muaß 's sågn,
I kunnt's nimma vatråg'n,
Wånn i müaßt alloan sein,
S' gang ma nimmamehr ein.
Wia oft i ån di denk,
Tausend mål 's Tågs is z'weng,
Tausendmål noh dazua,
Und doh is noh koan Ruah.
Hätts'd in Schnakerl ållmål
Warst schon tod a påårmål,
Steßad s'Herzl dir å,
Warst schon nimmamehr då. —
Wo i hinkum is's stad,
Wås i ånschau is fad,
Wånn i måch wås da wöll,
S'geht ma nix von da Stöll.
Geh' i schläff'n d'Nåcht,
I's ma s'Bött nöd recht g'måcht,
Und i lieg hålt alloan
Gråd åls wia'r auf an Stoan.
Fürcht'n tad i mi nöd,
Denn von Furcht is koan Röd,
Åba d'Zeit is ma lång,
Und d'rum is ma so bång.
Wås ma troamt war nöd schiach,
Und den Zurn den i kriach,
Wånn i munt'r drauf wir,
Und håb di nöt bei mir.
Wånn i seufz, wånn i huast,
Wånn i gamaz'n muaß,
Niast i mi a hålbs z'tod,
Sågt koan Mensch nöd: helf God!
Mein liabs Weiberl, i sig's,
So alloan is's hålt nix,
S'is so öd, und so dumm,
Geh liabs Weiberl, geh kumm!
Z'weg'n we?
Auf dö Küahwad bein Båch
Geh i dir ållwal nåch;
Wånn i dir nur kånn seg'n,
Tuad ma leichta glei g'scheg'n;
Und wårum und z'weg'n we?
Waß'd jå eh! —
Gehst in Sunda in d'Meß
Is ma s' Liabsti schon dös
Wånn i bet'n kånn gehn,
Und neb'n deina kånn stehn;
Denn wårum und z'weg'n we?
Waß'd jå eh! —
Gehst in's Moahn d'rent ins Tål,
Bin i då ållamåhl,
Wetz da d'Sichl recht guad
Daß's recht eingreif'n tuad
Und wårum und z'weg'n we?
Waß'd jå eh! —
Auf'n Kirta bein Tånz
Bin i z'såmmgwixt aum Glånz,
Bin i lusti åls wia
Und dös ållas z'weg'n dir,
Und wårum und z'weg'n we?
Waß'd jå eh! —
Wollt i låß'n von dir
Waß i s' kostad mi Müah,
Wå i Åbschied a nahm',
War's so lång bis i kam,
Und wårum und z'weg'n we?
Waß'd jå eh! —
S' gang da 'r a, scheint ma, so,
Du warst g'wiß nimma froh,
Denn an Buam der so treu
Is, den findt ma nöd glei.
Håb di gern waß'd as eh,
Fråg mi nimma, z'weg'n we?
Wås s' Deandl håm muaß
A Grüabal in Wangerl,
A Grüabal in Koi;
Dös san a påår Såch'n,
Dö s' Deandl håm soll.
A guadmüadigs Herz
Und an sånft'n Diskurs,
Dös san a påår Såch'n
Dö s' Deandl håm muaß.
Dös sel håt mein Deandl,
Gråd so håb i 's gern,
Und wirs a noh gern håm
Wånns ält'r sollt wern.
Jå wånn si a d'Grüaberln
In Falteln wer'n leg'n,
Wir i mein liabs Deandl
Noh gern håm, und mög'n.
Ån a stolz's Deandl
Bin da nåchgånga oft,
Håb a Geg'nliab g'hofft,
Håb ma d'Füaß weggag'rennt,
Åba s' war nix dakennt.
Åba dir kummts noh ham,
Wirst mi suach'n i waß's,
Wånn i di nimma måg
Nåch—r steh auf da Paß.
Nåch—r steh auf da Paß
Und wårt, bis oana kimmt,
Der an Gusta gr'åd håt,
Und a solchani nimmt.
Åb'r i glaub ållwal,
Daß'd wohl üb'r wirst bleib'n,
Kånnst auf Wean eini gehn
Und kånnst Stephansturn reib'n.
In Buam sei letzta G'sång
Du mein Deandl, hörst as nimma,
s'letzte Liad wås i da bring,
Kennst nöd 's Load, und a nöd's Grimma
Wås i g'spür, dawal i's sing.
Will di durch koan Vorwurf kränk'n,
Denn i håb di hiazt noh z'gern,
Und i kånn ma's går nöd denk'n,
Daß mir zwa nöd z'såmma g'hör'n.
Bin da treu g'west, dås wår hali,
s'wår da z'weng, i sigs hiatzt ein;
Der, denn's d'hiatzt håst, der håt freili
A a Geld, dös fad'nd di ein.
Is a Liab in z'riss'na Röckl
Bei eng Deandln går nix wert?
Nåch—r suach i ma a Fleckl,
Und gråb's ein in d'stadi Erd.
Nöd daß's wåchs'n soll, wirds eingråbn,
Na, daß's z'Grund geht, daß's vafald
s' soll koan Deandl mein krånks Herz håbn,
Denn i waß 's, daß's nimma hald.
Da Schwindl
D'rent z'Hetschabå da Kurschmied,
'n Mathias håms'n g'nennt,
Der håt eng a bein Leut'n
Å jiadi Grångad kennt;
's Rematische und Fiawa,
Wår's hitzi od'r kålt,
In Dåmpf und d'großi Leb'r,
's war ålls in seina G'wålt.
Sein Kunst wår åba hamli,
Kan Mensch'n håt'r 's g'sågt,
Und zurni wår a d'rüwa
Wånn ma'n um wås håt g'frågt.
Er håt durch Sympathie nur
Dö Grångad'n kuriert,
Den An, den håt'r åndupft,
An Ånd'rn håt'r g'schmiert,
An Dritt'n is von eam nur
Am Håls wås ång'hengt wur'n,
Und in a zwoa, drei Stund'n
Wårn's åll'såmm neu geburn.
D'gånz Nåchb'rschåft håt g'wischbeld:
Mit'n Daifl hålt—r 's går.
D'rum muaß eam ållas glück'n,
S'wår åba deand nöd wåhr.
Er selwa håd a Grångad
Schon durch a dreißig Jåhr g'spürt,
Dö Grångad håt koan Dokt'r,
Koan Båd'r noh kuriert.
Sogår dö wildi Köst'n
Håt nix mehr g'nutzt bei eam;
Ån dera Grångad glaub i
Muaß wohl der Mån noh sterb'n.
Dö Köst'n san für'n Schwindl,
Bei eam då nuz'ns nix,
Er kriagt sein Schwindl imma
Auf d'Nåcht, dös is schon fix,
Und ållmål in Wirtshaus
Påkt'n da Schwindl ån,
s'is doh kur'jos, das er si
Für den nöd helf'n kånn. —
Uns Bauern sågt'r imma:
"Saufts nöd so viel, ös Säu!
Sunst werd's noh miselsüchti."
Er åb'r is dabei;
Er wirds a nimma låß'n,
Er beißt hålt s'Weinl z'gern,
Drum kånn eam durch koan Köst'n
Durch går nix g'holf'n wer'n.
So san dö g'scheid'st'n Leutl'n
Bei da ag'na Hülf' vazågt,
Und kinnan si nöd helf'n
Wånn's nur a Schwindl påckt. —